รอเสมอ :)

ฉันอยู่ตรงนี้... เสียงหนึ่งดังข้ามมาจากฟากฟ้าไกล ใจฉันสั่นไหว เหมือนแผ่นดินจะแตกแยกเป็นสองทาง ระยะทางหนอ... ระยะทาง... ไม่ว่าจะไกลห่างสักร้อยลี้หรือสักกี่พันไมล์ ใจของเรายังคงรำพึงถึงกัน ฉันหวัง เฝ้าแต่เพียงแค่หวัง ว่าเพียงกายเรานั้นห่างกันเพียงแค่นี้ หากเป็นวิญญานเราห่างน่ะหรือ ฉันคงต้องเป็นบ้าตายไปแน่ ทุกครั้งที่ฉันตื่นนอน ก็เพียงแค่อยากได้ยินเสียงเธอถอนหายใจ ตอนนี้มีเพียงโทรศัพท์ทำให้เราคลายเหงาลงได้ แต่ไม่อาจจะทำลายความโศกเศร้าของจิตใจของเราได้เลย ก็ไม่รู้ว่าจะนานสักแค่ไหน เมื่อไหร่ที่เธอจะได้ ข้ามฟ้า ข้ามมหาสมุทรกลับมาหาฉันสักที ฉันยังคงมั่นคง และซื่อสัตย์แต่เพียงแค่เธอ สงสารโชคชะตาของเราสองคนจริงๆ  วินาทีมองเธอเดินห่างออกไป ในตอนนั้น หัวใจหล่นลงเหมือนนกหมดแรงบิน ตกลงมาแตกสลายไม่เป็นท่า ปากกัด ฟันขบกลั้นไว้ไม่ให้น้ำตาไหล เพียง เสียงหัวใจเต้นแรงกว่าเสียงผู้คนสนทนา รอบกายนั้นเงียบสงัดได้ยินเพียงเสียงหัวใจตัวเองร้องไห้ ปวดร้าวจริงๆ เมื่อคนรักต้องมาจากไกล ทั้งที่ยังรักกันหมดใจ เหมือนถูกพรากความสุข ความเสียใจมาแทนที่ "รอ... "ได้ยินเพียงเท่านั้น ล้าแค่ไหนก็ต้องทน หวังว่ารักจะไม่เล่นกลให้ใจตัองช้ำ วันเวลาอาจเปลี่ยนใจคนอย่างเธอ แต่สำหรับฉัน ไม่เลย ... มั่นคงเสมอแม้ตายจาก เวลาย่างค่ำ แสงสีฟ้าครามอมแสดเข้ามาแทนที่ ทรมาณจริงๆ เหมือนถูกบีบหัวใจ บีบจนเสียเราตายแล้วตายอีก กลางคืนจมคราบน้ำตา ตื่นเช้ามาใส่หน้ากากยิ้มแทนที่ ความสุขอย่างก่อนมี หมดสิ้นวันเธอไกลห่างฉัน
ใช้ชีวิตไปวันๆ เพื่อเฝ้า เฝ้าคอย ปฎิทินผ่านเดือนแล้วเดือนเล่า ใกล้แล้วสินะวันที่เราจะพบกัน หัวใจเริ่มสว่างเริ่มมีความหวังอีกครั้ง ใจเริ่มประหม่าว่าคงจะได้พบกันในวันพรุ่ง หลอกตัวเองไปเช่นนั้นทุกวัน ให้มีชีวิตอยู่อย่างคนไม่ใช่ซอมบี้ รอ... ฉันรอ อยู่ตรงนี้ กรีดกราย พาร่างอันบอบบางยืนขึ้นเหนือหน้าผา จ้องมองที่ขอบฟ้าไกล กระซิบชื่อเธออย่างแผ่วเบา " เหนื่อย ฉันเหนื่อยเหลือเกิน" เสียงเธอตอบฉันผ่านสายลมมาเบาๆ " เธอเหนื่อเพราะ เธอหมดรักฉัน หรือเพราะเธอวิ่งตามเวลาไม่ทันที่รัก" ฉันปาดน้ำตาแล้วยิ้มเบาๆ "ใช่ เธอพูดถูก"  เสียงนั้นตอบกลับมาอีกเบา " ฉันอยู่ตรงนี้นะ ข้างๆเธอ รอเธอ เจ็บปวดเช่นเธอ แต่การรอคอยก็คุ้มค่าไม่ใช่หรือ ในเมื่อสุดท้ายแล้ว มันจะเป็นของเราทั้งหมด :)" ฉันยิ้มทั้งน้ำตา นั่งลงบนโขดหิน และสนทนากับสายลม วันนี้ผ่านไปอีกวัน ที่ฉันยังรอเธอ

ปล.ยังรอเสมอ :)