ณ เวลาที่ฉันพ่ายแพ้ (When I'm lose)
ฉันเดินทางก้าวเข้าสู่คำว่าเปลี่ยนแปลงในชีวิต มองหาความแท้จริงของสิ่งที่เรียกว่า"ความรัก" ไม่มีใครบอกฉันได้เลยว่าฉันควรจะเดินไปทางไหน หลายครั้งที่เดินหลงทางสู่ความมืดมนจนไม่อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับโลกแห่งความจริงอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกไม่ต่างไปจาก จะสิ้นลมหายใจล้มลงตรงนั้น ขาดเธอไปแล้วฉันจะอยู่อย่างไร
การใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางโลกที่งดงามโดยปราศจากเธอ มันช่างดูไร้ความหมาย พระเจ้ากระซิบบอกฉันในขณะที่ปลายเท้าข้างหนึ่งพร้อมที่จะก้าวลงจากขอบเก้าอี้เหนือขอบหน้าต่าง ฉันคิดว่าหนทางนี้มันเป็นเหมือนอิสระที่จะทำให้ชีวิตก้าวพ้นทุกอย่างไป พระเจ้าบอกฉัน"เธอยังไม่ตายหรอกที่รัก มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะหยุด ชีวิตเธอต้องเดินต่อไป" ฉันหยุดมองที่ปลายฟ้าไกลๆ ก้มลงมองที่พื้นต่ำสุด และเงยมองฟ้าที่สูงสุด ฉันไม่เคยรู้สึกว่าอะไรจะน่ามหัศจรรย์เท่านี้อีกแล้ว
มองที่ปลายฟ้าไกลฉันรู้ว่าฉันยังไม่เคยได้ไปสัมผัส มองไปที่ต่ำสุดฉันรู้ฉันเคยล้มลงที่ตรงนั้น ชีวิตฉันเปรียบเสมือนพรมเช็ดเท้าที่ถูกเหยียบย่ำ และตอนนี้ตอนที่ฉันมองขึ้นไปบนฟ้าไกล ฉันรู้ว่าฉันไม่เคยไปถึง และไม่เคยมีใครเอื้อมถึง ฉันเข้าใจแล้วว่าชีวิตไม่ได้สิ้นสุด แค่ปลายเชือก หรือขอบตึก ชีวิตยังมีอะไรให้ค้นหาอีกมากมาย
ในที่สุดแล้วสัจธรรมที่คงรักษาชีวตมนุษย์คนหนึ่งอยู่ไม่ใช่พระเจ้า หรือเสียงสวรรค์ใดๆเลย แต่เป็นเพียงแค่เสียงกระซิบจากสัญชาตญานความเป็นมนุษย์ ความรู้สึกข้างในลึกๆ เพราะในที่สุดแล้ว ทุกอย่างมันจะผ่านไปเอง ไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นในทุกๆวันที่เราตื่น ไม่มีเรื่องดีๆอยู่ทุกวันที่เราหลับฝัน เพราะทุกวัน เราล้วนแต่ดำเนินมัน ด้วยตัวของเราเอง
Comments
Post a Comment